Πριν την εμφάνιση της Δυτικής Αρωματοθεραπείας το άρωμα είχε βασικό ρόλο στην καθημερινότητα της ανώτερης κοινωνικής τάξης της Ιαπωνίας. Οι ευγενείς της περιόδου Heian αρωμάτιζαν τα ρούχα, τα αξεσουάρ και τα μαλλιά τους με ειδικής παρασκευής αρώματα τα οποία ήταν ξεχωριστά για τον καθένα. Επιπροσθέτως οι πολεμιστές samurai ανέπτυξαν την εκτίμηση για τα αρώματα καθώς προετοιμάζονταν για μάχη εξαγνίζοντας το σώμα και το μυαλό τους με τα αρώματα της τεχνικής kōboku.
Σύμφωνα με τον μύθο το ξύλο άγαρ πρωτοήρθε στην Ιαπωνία όταν ένα κομμάτι από αρωματικό ξύλο ξεβράστηκε στην ακτή το νησιού Awaji το τρίτο έτος της βασιλείας της αυτοκράτειρας Suiko (595 μ.Χ.) Οι άνθρωποι που βρήκαν το ξύλο παρατήρησαν ότι μύριζε υπέροχα όταν το τοποθετούσαν κοντά στην φωτιά. Παρουσίασαν την ανακάλυψη τους στους αξιωματούχους της περιοχής και έτσι διαδόθηκε σε όλη την Ιαπωνία. Η τεχνική του αρώματος θεωρείτο μια από τις βασικές κλασικές τέχνες την οποία ιδιαίτερα μια γυναίκα της καλής κοινωνίας θα έπρεπε να έχει κατακτήσει!
Η τελετουργία του Kōdō ξεκινάει τοποθετώντας ένα πιατάκι mica πάνω σε αναμμένο κάρβουνο ενώ το αρωματικό ξύλο τοποθετείται μέσα στο πιατάκι με αποτέλεσμα να παράγει όλο του το άρωμα αλλά να μην καίγεται. Όπως και στην τελετουργία του τσαγιού, οι συμμετέχοντες στην τελετουργία Kōdō συγκεντρώνονται σε ένα δωμάτιο, σπίτι ή ναό το οποίο διαθέτει πάτωμα με tatami. Κάθονται στην παραδοσιακή στάση seiza, κρατούν το πιατάκι καύσης με το άρωμα στο ένα χέρι ενώ με το άλλο κατευθύνουν τον καπνό προς το πρόσωπο τους και με τη σειρά προσπαθούν να μαντέψουν το άρωμα που έχει προετοιμάσει ο komoto (εκείνος που καίει το άρωμα).
Αν και η αρωματοθεραπεία αφορά την αίσθηση της όσφρησης στην προκειμένη περίπτωση το μυστικό του Kōdō είναι ότι αφορά πιο πολύ την αίσθηση της ακοής, δίνοντας έτσι πρόσβαση στην εξερεύνηση του πνεύματος και του μυαλού. Πολλοί ψυχολόγοι και θεραπευτές πλέον γνωρίζουν την δύναμη της όσφρησης και πως αυτή μπορεί να επηρεάσει τον καθένα μεταφέροντας τον πχ στην παιδική του ηλικία. Στην Ιαπωνία για πολλούς αιώνες η καύση αρωματικών υλικών και σπάνιου αρωματικού ξύλου μετέφεραν τους ανθρώπους σε διαφορετικές πνευματικές διαστάσεις. Επειδή το αρωματικό ξύλο είναι πολύ σπάνιο και χρειάζεται αιώνες για να αποκτήσει το άρωμα του άρχισαν να κατασκευάζονται αρωματικά για συχνότερη χρήση.
Όπως με το θυμίαμα που χρησιμοποιείται πολλές φορές στις Χριστιανικές εκκλησίες, το άρωμα θεωρούταν ότι είχε ιδιότητες εξαγνισμού και στην Ιαπωνία. Ακόμα και σήμερα χρησιμοποιείται για εξαγνισμό στις ξύλινες πλάκες μνημοσύνου που προσφέρονται στους νεκρούς κατά την επικήδειο ακολουθία ενώ σε πολλούς μικρούς ναούς 仏壇 (butsudan) που υπάρχουν στα ιαπωνικά σπίτια μπορούμε να δούμε αναμμένα αρωματικά ξυλάκια. Το Kōdō επισημοποιήθηκε κατά την περίοδο του Ashikaga Yoshimasa (1443-1490), ο οποίος ανέθεσε στον λόγιο Sanjonishi Sanetaka να κατηγοριοποιήσει όλα τα είδη αρωμάτων που χρησιμοποιούνταν εκείνη την περίοδο. Γι’ αυτό το λόγο ο Sanjonishi Sanetaka θεωρείται ο πατέρας του Kōdō.
Το Kōdō λέγεται ότι έχει 10 σωματικά και ψυχολογικά οφέλη:
- Οξύνει τις αισθήσεις
- Εξαγνίζει την ψυχή και το σώμα
- Αφαιρεί τους νοητικούς ή πνευματικούς ρύπους (穢れ kegare)
- Συμβάλει στην εγρήγορση
- Θεραπεύει το συναίσθημα της μοναξιάς
- Δημιουργεί ένα αίσθημα αρμονίας ακόμα και υπό συνθήκες άγχους
- Ακόμα και σε μεγάλη ποσότητα δεν είναι υπερβολικό στις αισθήσεις
- Ικανοποιεί ακόμα και σε μικρές ποσότητες
- Για αιώνες μπορεί να μην χαλάσει και να κρατήσει τις ιδιότητες του
- Δεν προξενεί κανένα πρόβλημα ακόμα και αν χρησιμοποιείται κάθε μέρα
